از سکوت دیروزها می ­افتد
قطره ­ای
به خالی خاموش­ ِ حالا
حالا که نمی ­داند
هنوز از دیروزهای ِ گمشده است یا
از فرداهای ِ نیامده ، رفته

می ­افتد اما قطره ای از سکوت
به شکل ِ سکوت
بر خالی ِ تهی
سکه ای سیاه و خرد است انگار
که می ­افتد
بر کلاه کهنه ی ِ دوره ­گردی
کنار ِ خیابان ِ تاریکی
به خوابی