خــاک دامنگيـــر
کامران بزرگ نيا |
|
اي خداي ِ خاموشي
اما اي خداي ِ خيابانهاي ِ خالي از هر رهگذر اي خداي ِ آوازهاي ِ فراموشي و فراموش شده ي ِ شبهاي ِ بلند شبهاي ِ بلند همه ي ِ فصلها ، همه يِ روياها ، كابوسها سوسو هم نمي زند ديگر كورسويي در اين دهليز ِ بي پايان و تاريك ِ فراموشي خاموش مي شود آدم مي شود سنگْ سايه اي از : فراموشي اما اي خداي ِ خاموشي و فراموشي اي آوازي كه از دل ِ شب مي آيي خيابان ِ خالي را مي گيرد و مي آيد از دهليز هاي ِ تاريك ـ روشن ِ فراموشي مي گذرد خاموش مي رسد و مي ايستد در اين ميدان ِ روشن ِ بي سايه ميان ِ روشنايي ِ بي هنگام آونگ مي شود ــ « پس ، چرا ، نمي افتد ، از دارَش ؟ » ــ پس چرا نمي افتد از دارَش اين كه اينهمه روزهاست كه آويخته از ريسمان ِ پوسيده ي ِ يادها کامران 20.4.02
|