| صفحه اصلی |
| خاک دامنگيــر ( يادداشتها ) |
| فرستادن نظرات |
| بـــايـــگانــي : |
| صدا |
![[Poweblue by Blogger]](https://lh3.googleusercontent.com/blogger_img_proxy/AEn0k_tbLDQRNqiMBssI5OmWflwtjhWqQ1ZyyTAt2WhGgff9XuQKAXbCUrdxSdpSUUOJuFgRVlnFZFIcRg2RuQM_Ss8D-rsNmNFV4bdFeunCJgHx=s0-d){kind=small}
براي آنكه ...
براي آنكه صدايم باد است
و مي بارد
بر برگهاي روشن تو
و براي آنكه دريا
در صداي تو افتادهَ ست
و فرو مي رود
در ماسه هاي تن تو
و براي آنكه تو نهالِ نازكِ باراني
و مي باري
بر شاخه هاي درختي كه روزي باد بود
و براي آنكه صدايم بادَست
كه مي وزد
هر دَم به رويايي
و نمي داند
كجا
فرود آيد
کامران 22.5.02
براي آنكه صدايم باد است
و مي بارد
بر برگهاي روشن تو
و براي آنكه دريا
در صداي تو افتادهَ ست
و فرو مي رود
در ماسه هاي تن تو
و براي آنكه تو نهالِ نازكِ باراني
و مي باري
بر شاخه هاي درختي كه روزي باد بود
و براي آنكه صدايم بادَست
كه مي وزد
هر دَم به رويايي
و نمي داند
كجا
فرود آيد
کامران 22.5.02
ميانِ سايه‌ها
لابلايِ سايه‌هايِ اتاق
دستِ من پستانِ ترا ميجويد
تهيگاهِ تو ، ميانِ مرا
و گرما سروديست كه مي‌گردد
در رگهايِ تو
و مي‌شكفد
بر تنِ من
ميانِ سايهْ روشنِ تخت
گاهي كه مي‌نگري و چيزي ميانِ چشمانت مي‌درخشد
ــ چيزي غريب و بي‌نام ــ
عشق است كه زمزمه مي كند
در سكوت و خِشْ خِشِ ملافه‌ها
و مي‌خواند و
مي‌خواند
و باز مي‌شود
گلي غريب و به چه رنگها
برسينه‌هايمان
کامران 21.5.02
لابلايِ سايه‌هايِ اتاق
دستِ من پستانِ ترا ميجويد
تهيگاهِ تو ، ميانِ مرا
و گرما سروديست كه مي‌گردد
در رگهايِ تو
و مي‌شكفد
بر تنِ من
ميانِ سايهْ روشنِ تخت
گاهي كه مي‌نگري و چيزي ميانِ چشمانت مي‌درخشد
ــ چيزي غريب و بي‌نام ــ
عشق است كه زمزمه مي كند
در سكوت و خِشْ خِشِ ملافه‌ها
و مي‌خواند و
مي‌خواند
و باز مي‌شود
گلي غريب و به چه رنگها
برسينه‌هايمان
کامران 21.5.02
وقفه
گاهي گذشته از همه يِ وزيدنهايش
مي ماند باد
در پيچ كوچه اي
و نگاه مي كند: پنجره را
و زير پنچره: درخت را
و پايِ درخت: سايه را
مي چرخد زمين و سايه بلند مي شود
كوتاه مي شود
پاييز مي شود ــ بهار و
بهار مي كند درخت
و در زمستانش
ديگر درخت نمي داند
كه آمد و رفته ؟
پنجره نمي داند
كه بازاست يا بسته ؟
و باد
باد نمي داند
بوزد ، برود ،
وزيده است يا رفته ؟
خستگي
گهگاهي هم چنگ مي زند
بر سيمِ خارداري
كه نوزد ديگر
و بماند
مثلِ يك تكه پارچه يِ ريشْ ريشْ
و بالْ بالْ بزند
در بادِ ديگري
اين باد
باد
اما نمي داند تا كجا بوزد
كه پيدايت كند
بر تو بپيچد و
عريانت كند
شايد برايِ همين است كه گاهي ازلايِ پنجره يِ نيمه بازي مي گذرد
لته هايِ روميزي را مي جنباند و ليواني را مي اندازد،
كاغذها را پراكنده مي كند و كتابها را به سرعت برگ مي زند
بر مي گردد ، خانه را مي چرخد و
بيهوده ، بيهوده راهي ميجويد كه بازگردد
بازگردد ، برود
اما تا كجا برود
و نمي داند ، باد نمي داند
تا كجا بوزد
چرا بوزد
تا چه كند؟
کامران 18.5.02
گاهي گذشته از همه يِ وزيدنهايش
مي ماند باد
در پيچ كوچه اي
و نگاه مي كند: پنجره را
و زير پنچره: درخت را
و پايِ درخت: سايه را
مي چرخد زمين و سايه بلند مي شود
كوتاه مي شود
پاييز مي شود ــ بهار و
بهار مي كند درخت
و در زمستانش
ديگر درخت نمي داند
كه آمد و رفته ؟
پنجره نمي داند
كه بازاست يا بسته ؟
و باد
باد نمي داند
بوزد ، برود ،
وزيده است يا رفته ؟
خستگي
گهگاهي هم چنگ مي زند
بر سيمِ خارداري
كه نوزد ديگر
و بماند
مثلِ يك تكه پارچه يِ ريشْ ريشْ
و بالْ بالْ بزند
در بادِ ديگري
اين باد
باد
اما نمي داند تا كجا بوزد
كه پيدايت كند
بر تو بپيچد و
عريانت كند
شايد برايِ همين است كه گاهي ازلايِ پنجره يِ نيمه بازي مي گذرد
لته هايِ روميزي را مي جنباند و ليواني را مي اندازد،
كاغذها را پراكنده مي كند و كتابها را به سرعت برگ مي زند
بر مي گردد ، خانه را مي چرخد و
بيهوده ، بيهوده راهي ميجويد كه بازگردد
بازگردد ، برود
اما تا كجا برود
و نمي داند ، باد نمي داند
تا كجا بوزد
چرا بوزد
تا چه كند؟
کامران 18.5.02