وقفه
گاهي گذشته از همه يِ وزيدنهايش
مي ماند باد
در پيچ كوچه اي
و نگاه مي كند: پنجره را

و زير پنچره: درخت را

و پايِ درخت: سايه را

مي چرخد زمين و سايه بلند مي شود
كوتاه مي شود
پاييز مي شود ــ بهار و
بهار مي كند درخت

و در زمستانش
ديگر درخت نمي داند
كه آمد و رفته ؟
پنجره نمي داند
كه بازاست يا بسته ؟
و باد
باد نمي داند
بوزد ، برود ،
وزيده است يا رفته ؟


خستگي

گهگاهي هم چنگ مي زند
بر سيمِ خارداري
كه نوزد ديگر
و بماند
مثلِ يك تكه پارچه يِ ريشْ ريشْ
و بالْ بالْ بزند
در بادِ ديگري
اين باد


باد
اما نمي داند تا كجا بوزد
كه پيدايت كند
بر تو بپيچد و
عريانت كند

شايد برايِ همين است كه گاهي ازلايِ پنجره يِ نيمه بازي مي گذرد
لته هايِ روميزي را مي جنباند و ليواني را مي اندازد،
كاغذها را پراكنده مي كند و كتابها را به سرعت برگ مي زند
بر مي گردد ، خانه را مي چرخد و
بيهوده ، بيهوده راهي ميجويد كه بازگردد
بازگردد ، برود
اما تا كجا برود

و نمي داند ، باد نمي داند
تا كجا بوزد
چرا بوزد
تا چه كند؟


  کامران    18.5.02

---