پنجره
وطن؟
نميدانم كه چيست
اما ميدانم جايي كوچه اي هست
كه غيبت قدمهايِ مرا ميشمارد
و پنجره اي كه نميداند ، كه اين آرنجهايِ من نيست
كه تكيه داده بر آستانه اش
اين من نيستم
كه ايستاده كنارش
و خم شده
از آستانه اش
و مي نگرد
بر كوچه اي كه باد اقاقياي بنفشِ ديوار آجريش را به بازي گرفته است

و دارد فراموش مي كند كم كم
تكيه داده به چندمين درخت دومين كوچه يِ خياباني كه خيابانِ خانه يِ من بود
فراموش كرد روزي
كه كجاست
كه چه مي كند.



بازي
دوشنبه بارانيست
چهارشنبه برف خواهد باريد
و جمعه ، همه چيز يخ خواهد زد

بيا به فصلهايِ گرمتري فكر كنيم
دستانمان را رويِ يخِ شيشه يِ پنجره بچسبانيم
و ببينيم كه چگونه آب مي شود آرام و سرريز مي كند

بيا كمي هم بخنديم و
خنده هايمان را برگ به برگ بگشاييم

بيا پنهان شويم و
برويم و پشت آن درختها ، آن دورها گم شويم و
يواشكي بهار شويم

دوشنبه باراني
چهار شنبه برفي
و جمعه ، همه چيز ، يخ ، خواهد زد



در سايه هايِ روشن
نرم
به نرميِ آهي
سبك
به مثلِ پري

گاهي خيالي
بر شانه ات مي نشيند و بر مي خيزد
بر مي گردي
نگاه مي كني
در سايه هايِ اتاق
چيزي نيست
جز سايه هايِ اتاق



ملالي نيست
برگي افتاده بود
جاي ديگري افتاده بود
و من صداي افتادنش را
صداي جدا شدنش را از شاخه
چرخيدنش را و پيچ و تابِ آرام آرام آمدنش را
و صدايِ نشستنش را ، بر سطح درخشانِ آسفالتي ،پياده رو خياباني ، ...
شنيده بودم

ندانستم از كدام شاخه يِ كدام درخت
در كجا روييده بود و
بر كجا فرود آمده بود
اينچنين درخشان و اينچنين پرعشوه

همين است ، فقط همين
و ملالي نيست

برگي ، جايي ، افتاد
و زندگي من گذشت در ، يافتنِ درخت
و در ، دريافتنِ برگ و درخت

همين بود ، فقط ، همين
و ملالي نيست ديگر
جز دوريِ شما







  کامران    30.7.02

---